Wij zien het samenspel tussen cliënt(e) en coach / denkadviseur eerder als Kunst dan kunde. Hoewel het laatste ook essentieel is, blijft het, ook voor ons telkens weer een kunstig, haast mysterieus verschijnsel, dat er in het gesprek (taalspel) tussen beiden soms zomaar, ineens iets kan 'op-poppen' in het brein van beiden, haast vanuit het niets, dat beiden vantevoren niet zagen aankomen maar dat cliënt én coach soms een moment in stilte, in ontroering en vol 'inzicht' achterlaat. Een dergelijke 'geboorte' van een inzicht of advies tijdens het coachgesprek laat zich gelukkig vantevoren niet plannen, het is in die zin niet 'maakbaar'. We hebben het hier over de 'poëtica van advies' zoals één van ons, Edu Feltmann, het noemt, maar - om dichter Rutger Kopland te parafraseren:

(ook) dat is het woord niet..!

​

Denkadvies- en coachingsgesprekken stimuleren gedachten, gevoelens en manieren van doen, die uitdrukking zijn van menselijke waardigheid en innerlijke beschaving. Daardoor wordt onze manier van coaching en denkadviseren ervaren als een ‘waardig’ en respectvol interactieproces, waarvan de inhoud (dat is het eigenlijke ‘advies’) verder en dieper reikt dan vooral als ‘nuttig’ bedoelde adviezen, die het resultaat kunnen zijn van gesprekken die worden gevoerd vanuit een strikt zakelijke of managerial optiek.

​