COLUMN
De OrganisatieTwijfelaar
(INFO VOORAF: dit was de eerste column die Jorrit op verzoek van De OrganisatieActivist schreef)
Toen ik vrijdag tijdens een bezoek aan het North Sea Jazz-festival, tussen de concerten door, een mojito dronk en een pannenkoek at, las ik iets prachtigs. Op het tafeltje waaraan ik zat, lag, bedekt onder hoopjes poedersuiker, een verfomfaaid exemplaar van het Cultureel Supplement Extra van NRC Handelsblad over het festival. De kop luidde: ‘ter wereld’. De linkerpagina en daarmee het eerste deel van titel en artikel ontbrak. (Na een stroopvlek:) “Treuzelen is bij Bley vooral een vorm van terughouden, het moment waarop hij de teugels laat vieren, uitstellen. Hij komt dan wel steeds te laat (als je er zo over zou willen denken), maar hij komt nooit ergens zomaar. Hij heeft de tijd de mogelijkheid gegeven een ander lot voor hem te bedenken“.
Op foto: een nog jonge Paul Bley
Column door: Jorrit Stevens
Vandaag, in ons werk, zagen wij onszelf wellicht bij voorkeur nog als ‘(pro)actieve’, ‘enthousiasmerende’, ‘dynamische’ medewerkers en managers met ‘drive’, ‘hands-on-mentaliteit’ en ‘zakelijke slagkracht’. In de werkwereld schijnen dat immers bewonderenswaardige eigenschappen te zijn. Door de schrijver van het artikel wordt nu het min of meer tegenovergestelde: ‘treuzelen’ en ‘uitstellen’, als bewonderenswaardig benoemd. Het levert zelfs een eerbetoon op waarin de treuzelaar als meester wordt voorgesteld. Ik ga naarstig op zoek naar een antwoord op de vraag of ik deze trekken bezit.
Geef ik door een vorm van terughouden en uitstellen, momenten waarop ik de teugels laat vieren, de tijd de mogelijkheid om een ander lot voor mijn klanten en mij te bedenken? Ik bedenk me dat ‘naarstig op zoek gaan’, zo bezien, al niet van de wereld van pianist Paul Bley is. Ik weifel even en denk verder na over de vraag die ik mezelf gesteld heb. ‘Aha, dit is goed!’, mijmer ik. ‘Weifelen, denken en mijmeren is alvast wèl van de wereld van Bley’. Ik wacht op een idee alvorens verder te gaan. Misschien wel naar een concert van Bley zelf. Hij speelt om 19.30 uur in de Madeira-zaal, lees ik. Ondertussen bedenk ik me dat de Organisatieactivist.nl, waarvoor ik deze column schrijf, in die zin ook niet erg bewonderenswaardig is. De organisatietreuzelaar, organisatieweifelaar of organisatieaarzelaar lijkt meer op zijn plaats.
Ik neem een slok van mijn mojito en lees: “Wachten op een idee. In de jazz wordt veel gebabbeld. Treuzelen is een manier van denken, de woorden een kans geven een andere weg te gaan, in afwachting van een beter idee je mond houden. Of zoals Bley het zelf zegt: ‘Between ideas it’s good to leave silence.’ In die stilte huist de intelligentie van een wijs pianist – een heuse treuzelaar.”
Graag laat ik u weten dat ik inmiddels weet dat genoemde passages overgenomen zijn uit een artikel door ‘schrijver Peter Delpeut over zijn bewondering voor Paul Bley’. Het is getiteld: ‘De traagste pianist ter wereld’. Ik wens u en uw medewerkers veel vertraging toe, maandag, waarin…. (ik maak deze zin niet af om de woorden een kans te geven een andere weg te gaan, in afwachting van een beter idee).
-----
Bij het verschijnen van deze column werkte Jorrit Stevens bij: BMC | Advies
Deze column verscheen eerder, nl. op 14 juli 2008 in De OrganisatieActivist
Deze column delen op Twitter?
REACTIES:
Terug naar:
